Secret Rose

Listek

No więc tu piszemy ^-^

Listek

No to skoro nikt z was nie chce... to ja zacznę ^^"

Selenya szła przez ciemne uliczki Toronto. Już dawno nie było światła. Nawet latarni ulicznych. Głowę miała wysoko w górze. Mężczyźni oglądali się za nią wpadając to na słupy, to na siebie nawzajem. Sel uśmiechnęła się do siebie. Pełna satysfakcja. Gdy tak szła z głową uniesioną do góry nagle runęła na kogoś. Wstała masując sobie bark na który upadła. Przed nią pojawiła się sylwetka dziewczyny. Jej włosy były niesamowicie złote, były rozpuszczone. Dziewczyna odezwała się melodyjnym głosem:
- Patrz, jak łazisz, ofermo!
- Żebym nie powiedziała kto jest ofermą. Z drogi i... - nagle w jej ręce wpadła piłka do nogi. Przed Sel pojawiła się inna dziewczyna. Postura wskazywała na to, że jest wysportowana. Nie mogła mieć więcej niż 15 lat.
- No nie, to już przesada! Dziecinko, nie zgubiłaś się? - spytała nowoprzybyłą. May, bo tak jej było na imię, zrobiła groźną minę, i odrzekła:
- Możesz mi oddać piłkę?
- Nie, wpadła w moje ręce więc jest moja - Selenya zaczęła lekko dygotać.
- W sumie - burknęła May - To mi ona niepotrzebna. Możesz ją sobie zatrzymać.
Selenya uśmiechnęła się wrednie i położyła obojętnie piłkę na chodniku.
- Jak się nazywacie? - spytała złotowłosa - Ja jestem Solane Korontte!
- Ja jestem Selenya Livett - mruknęła Sel.
- A ja May Heart - uśmiechęła się szeroko fioletowowłosa.
Dziewczyny popatrzyły po sobie dziwnie.

Natsuki

- Nie idziałałyśmy się wcześniej?-spytała May.
- To niemożliwe. Pochodze z bardzo daleka.- mruneła Solane.
- Nie, napewno nie widziałyśmy sie wcześniej.- dodała Sel.
- A tak z innego tematu. U was zawsze jest tak ciemno?- spytała Sol.

Sorcis że tak mało ale nie mam jakoś weny ==.

Ramona

Rudowłosa dziewczyna przyglądała się grupce dziewczyn z dachu wysokiego wierzowca. Uśmiechała się do siebie przebiegle. Dziewczyny rozmawiały, manipulując piłką, przechodzącą z rąk do rąk.
Z twarzy Rebel (bo tak miała na imię), nagle zszedł uśmiech. Chciałaby być normalną dziewczyną, cieszyć się życiem, mimo tak dziwnych, i ciemnych czasów. Zacisnęła pięści i wróciła do laboratorium.
- Rebel, nie powinnaś tyle czasu spędzać na powietrzu, nie jesteś jeszcze na to gotowa.- powiedział stary mężczyzna o czarnych włosach, i przebiegłych prawie żółtych oczach.
- Dobrze panie.- dziewczyna posłusznie skierowała się do dużego, przeszkolnego pokoju, w którym znajdowała się plastikowa kabina. Weszła do niej, i przypięła się metalowym pasem do podłużnego słupa, pełnego przycisków.
Z tak zwanej "kontrolki", mężczyzna dał dziewczynie znak. Zamknęła oczy, po czym na jej dłoniach pojawiły się małe ognie. Po chwili płonęła już cała.